Tydzień minął już od naszego powrotu z
brytyjskiej stolicy, półtora tygodnia odkąd zakończył się Loncon3, czyli
tegoroczny Worldcon. Czas więc najwyższy, by opowiedzieć Wam o tych
niesamowitych i pełnych wspaniałych chwil dziesięciu dniach.
Moja relacja dotyczy nie tylko samego
konwentu, ale całego wyjazdu do Londynu, dowiecie się więc także, co mnie
zachwyciło w tym mieście, co warto zobaczyć, a co można ewentualnie ominąć.
Oczywiście – są to słowa całkowicie subiektywne, możecie się z moją opinią nie
zgadzać, mieć swoje zdanie. Wszak – różne są gusta i nie wypada o nich ponoć
dyskutować. Pragnę jednak podzielić się z Wami moimi wrażeniami z miasta
powszechnie w Polsce znanego pod nazwą… Lądek Zdrój ;)
Lotnisko w Luton szybko poradziło sobie
z przyjęciem gości z Polski, odprawa była miła i profesjonalna (choć zaliczyłam
„masaż” na jednej z bramek). Choć musieliśmy trochę poczekać na autobus, by
dojechać do Londynu (bardzo dużo chętnych, a kurs wypada jedynie raz na pół
godziny, w związku z czym „załapaliśmy się” dopiero na trzeci z kolei),
wszystko poszło zgodnie z planem i dotarliśmy na miejsce, gdzie przesiedliśmy
się na metro. Och, londyńskie metro. Paryskim byłam dotąd zachwycona, ale
przyznaję, że londyńskie urzekło mnie jeszcze bardziej – a to dlatego, że w
dużej części (przynajmniej te linie, z których korzystaliśmy) jeździ częściowo
tylko pod ziemią, a częściowo na powierzchni, dzięki czemu: nie miałam
problemów z podróżowaniem w ciemności i poczuciem, że mam nad sobą całe miasto,
a poza tym mogłam w czasie podróży oglądać miasto, które jest naprawdę
olbrzymie.
Metro ma jeden minus… Koszty przejazdu
są po prostu zabójcze. Nawet dla miejscowych, a co dopiero dla nas,
przyjezdnych z niezbyt bogatych krajów. Na szczęście była możliwość zakupienia
biletów tygodniowych i to już w Polsce, dzięki czemu troszkę oszczędziliśmy
(przyjemność podróżowania po Londynie w ciągu tych dziesięciu dni wyniosła
około 400 złotych na osobę…). Kiedy jednak przyszło nam dwukrotnie kupić
jednorazowe bilety, mile się zaskoczyliśmy. Otóż na każdej stacji metra są
biletomaty, a przy nich stoi pracownik, który pomaga niezbyt „ogarniętym”
klientom zorientować się, co i jak. Już po samym błądzącym wzroku potrafił
poznać, że jesteśmy pierwszego dnia trochę zagubieni, pomógł, doradził, wytłumaczył
rzeczowo i cierpliwie, jakie bilety kupić, jak działają, ile zapłacić, gdzie
pójść dalej. Po prostu wyższa klasa. Kiedy dodać do tego, że jadąc metrem na
bieżąco słuchaliśmy informacji dotyczących każdych, nawet minutowych opóźnień
na trasie, byliśmy na bieżąco informowani o zmianach (nawet na miesiąc
wcześniej wiedzieliśmy, że na niedzielę planowane są remonty na naszej linii i
że musimy podróżować inaczej)… Przepraszano nas nawet za hamowanie pomiędzy
stacjami! Zupełnie inna kultura podróżowania.
W ogóle ludzie, których napotkaliśmy na
swej drodze byli bardzo serdeczni, otwarci i chętni do pomocy.
Londyn przywitał nas… angielską pogodą.
W ciągu zaledwie kwadransa ze trzy razy rozkładałam i składałam parasol, aż się
znudziłam i postanowiłam moknąc. Moja długa za kostki spódnica zbuntowała się
przeciw temu i niestety nie nadawała do założenia w kolejnych dniach. Uff, jak
dobrze, że zawsze taszczę wszędzie dobrze zaopatrzoną walizkę ;)
Pierwszy pełny dzień w Londynie, czyli
środę, rozpoczęliśmy od obejrzenia zmiany warty pod Pałacem Buckingham. Futrzaste
czapy, czerwone uniformy, błyszczące złotem instrumenty zrobiły bardzo miłe
wrażenie. Pogoda dopisywała, świeciło słońce, było dość ciepło, tylko tłum
ludzi trochę przeszkadzał takiej niewysokiej istotce, jak ja. Musiałam się
nieźle nagimnastykować, by cokolwiek zobaczyć, ale było warto.
Kolejne godziny spędziliśmy w British
Museum. Zdecydowanie polecam Wam odwiedzenie go. Niestety nie udało nam się
obejrzeć całości, choć byliśmy tam aż do zamknięcia – zostało nam jeszcze kilka
sal. Jednak zarówno British Museum, jak i National Gallery, którą odwiedziliśmy
kilka dni później – to miejsca, do których naprawdę warto zajrzeć i
pokontemplować zebrane tam dzieła sztuki. W pierwszym – rzeźbę, sztukę użytkową
i kilka nadzwyczaj ciekawych wystaw czasowych (m.in. teraz o chorobach,
leczeniu i podejściu do chorób, jakie mają różne kultury i systemy religijne),
a w Galerii – obrazy, m.in. „Słoneczniki” Van Gogha. W BM mogłam zobaczyć także
maskę pośmiertną napoleona, wykonaną dwa dni po jego zgonie. Dla mnie było to
niesamowite przeżycie, jako że Napo jest moim idolem od lat.
W czwartek rozpoczynał się konwent, więc
by uniknąć długich kolejek i tracenia ważnych dla nas punktów programu, już w
środę pojechaliśmy się akredytować. Nie zajęło nam to dłużej niż minutę i już
byliśmy szczęśliwymi posiadaczami identyfikatorów oraz informatorów dotyczących
konwentu. Czujnie ich strzegliśmy, jako że za wyrobienie duplikatu
identyfikatora musielibyśmy, w razie zgubienia, czy kradzieży, zapłacić… 30
funtów (czyli około 160 złotych!).
Wieczorem, gdy zapadał zmierzch, a
miasto rozświetliło się milionami świateł, podjechaliśmy nad Tamizę, obejrzeliśmy
Tower, przeszliśmy się po Tower Bridge, zadumaliśmy na chwilę nad losem
żołnierzy, którzy zginęli w pierwszej wojnie światowej, a na cześć których
wokół Tower „posadzono” w ostatnim czasie 888.246 ceramicznych czerwonych
maków. Wielka Brytania nie zapomniała o setnej rocznicy wybuchu Wielkiej Wojny.
Londyn nocą jest urokliwy i nastraja
bardzo pozytywnie. Te wszystkie światła, ludzie spacerujący w parach i
grupkach, śmiechy dochodzące przez otwarte drzwi pubów. Miasto żyje przez całą
dobę.
Do ExCeLa, w którym odbywał się Loncon3
dojechać można DLR, czyli linią kolejową, która powstała w celu ułatwienia
transportu pomiędzy konkretnymi dokami na kanale. Do dzisiaj wyraźnie widać, że
okolica była portowa, zostało mnóstwo zabudować z dawnych czasów. Z ExCeLa
rozpościera się przepiękny widok na cały kanał i jego okolice, można też zrobić
sobie bardzo przyjemny spacer nad kanałem, co któregoś dnia uczyniłam. ExCeL
jest budynkiem naprawdę potężnym i nowoczesnym pod każdym względem, co wcale
nie razi w połączeniu ze starą portową zabudową. W ogóle cały Londyn tak jest
zagospodarowany, że nowe i nowoczesne stoi obok starego i klasycznego, a nie
tylko nie razi, ale wręcz pięknie się komponuje. Bardzo mi się takie zagospodarowanie
przestrzeni miejskiej podobało. Dodatkowo jeszcze nie spodziewałam się, że
brytyjska stolica jest taka zielona, że tyle tam skwerków, parków, drzew,
wszędzie w oknach stoją doniczki i skrzyneczki z kwitnącymi kwiatami, nawet na
latarniach porozwieszano bujnie kwitnące rośliny. Bardzo urokliwe i
klimatyczne.
Wracając do ExCeLa – budynek ma zaplecze
na bardzo wysokim poziomie, odpowiadające wszelkim potrzebom i wymaganiom
początku XXI wieku. Sale są przestronne, wygodne, zaopatrzone w sprzęty
audiowizualne, klimatyzowane. W każdej przygotowano specjalne miejsca dla osób
niepełnosprawnych i takich, które mają jakikolwiek problem z poruszaniem się.
Można też było wynająć specjalne wózki, które ułatwiały pokonywanie dużych
dystansów (na długości ExCeLa znajdują się aż trzy stacje DLR). Do tego mnóstwo
restauracji, kafejek, sklepików. Dużo ubikacji. Darmowe połączenie z Internetem.
Żyć, nie umierać. Jedyne zastrzeżenie – za mocno podkręcona klimatyzacja
sprawiała, że marzłam nie tylko na zewnątrz (jako, że mieliśmy typowo angielską
pogodę przez większość pobytu), ale i w środku.
Na czterech poziomach, w wyznaczonych
sektorach miały miejsce się prelekcje, dyskusje panelowe, wystawy,
przedstawienia, konkursy. W piątek odbył się wspaniały koncert orkiestry filharmonii.
Zagrali członkowie Londyńskiej Symfonii, Filharmonii Królewskiej oraz
Filharmonii Londyńskiej, zaśpiewała Sarah Fox (sopran), a dyrygował Keith
Slade. Usłyszeliśmy m.in. tematy z „Supermana”, „Doktora Who”, „Star Treka” i
„Gwiezdnych wojen”. Naprawdę niezapomniany wieczór.
Swoje prace w strefie artystycznej wystawili
m.in. Chris Foss, Chris Achilleos, Bruce Pennington, Jim Burns i Sophie Klesen.
Poza tym, że można było podziwiać obrazy i grafiki kilkudziesięciu artystów –
można było je również zakupić (licytacja). Niestety ceny były, jak na moją
kieszeń, za wysokie, cieszę się jednak niezmiernie, że miałam okazję obejrzeć
tyle wspaniałych dzieł.
Na Loncon zaproszono całe grono znamienitych
gości, a wśród nich Johna Clute’a, Malcolma Edwardsa, Chrisa Fossa, Stephena
Baxtera, Adriana Tchaikovsky’ego oraz Georga Martina – tak, tego od „Gry o tron”. (Jednym z gości
honorowych był Iain M. Banks, który niestety zmarł w zeszłym roku, w związku z
czym na Londonie uczczono jego pamięć.) Można było ich wysłuchać, porozmawiać,
otrzymać autograf, a nawet wypić kawę. Z wielką radością udałam się po
autografy do Stephena Baxtera, Ann i Jeffa Vandermeerów, Iana Watsona i Briana
W. Aldissa (który w czasie konwentu obchodził swoje 89. urodziny).
Razem z
Michałem ustawiliśmy się też w długiej kolejce do G. Martina. To było prawdziwe
wyzwanie, ponieważ musieliśmy się tam stawić dwie godziny – wcześniej byliśmy
gdzieś pomiędzy trzecią a czwartą dziesiątką, a Autor przyjął jedynie 200 osób,
później kolejka została zamknięta. Każdemu podpisywał tylko jedną książkę, więc
możemy się uważać za szczęściarzy. U niektórych Autorów były ograniczenia
ilościowe, u innych nie. Nieraz były to np. trzy, czy dwie pozycje. Tak samo u
Artystów. Zdobyliśmy jednak naprawdę pokaźną ilość autografów (ja chyba 10,
Michał – 70). 
Kilka książek kupiłam (Michał znacznie
więcej). No dobrze, nie kilka – słownie dwie. Kolejne dwie dostałam od Autorki,
Amandy Bridgeman (plus jednego ebooka). Poza tym obłowiłam się całkiem pokaźnie
w ciągu ostatnich dwóch dni. W wiosce fanowskiej przez cały czas trwania
konwentu znajdowała się „biblioteka”. Można było wybrać książki z naprawdę
pokaźnych zbiorów, pożyczyć, usiąść przy jednym z kilkunastu chyba stolików i
spokojnie poczytać. Od niedzielnego popołudnia, książki te można było ze sobą
zabrać do domu i już nie oddawać. W ten sposób znowu powiększyłam swoje zbiory,
m.in. o „Santaroga Barrier” Franka Herberta i wybór najlepszych opowiadań
Murraya Leinstera (którego opowiadanie „Piaszczysta planeta” niedawno
tłumaczyłam; teraz pracuję nad kolejnymi dwoma tekstami tego Autora). 
Wzięliśmy również udział w tanecznych
wydarzeniach: Swing Dance i Regency Dance (tu jedynie jako widzowie) oraz w
Maskaradzie. Muszę przyznać, że polskie maskarady wypadają jednak znacznie
lepiej i ta londyńska nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Patrząc na
przebrania niektórych osób na konwencie, spodziewałam się zobaczyć na scenie
znacznie więcej. W ogóle takie moje przemyślenie w kwestii strojów – stosunkowo
mało osób jak na tak duży konwent w ogóle było przebranych. Z czego to wynika?
Nie jestem do końca pewna. Może chodzi o to, że w Stanach i niektórych krajach
Europy istnieją konwenty poświęcone cosplayowi i to tam można zobaczyć
najciekawsze przebrania. W porównaniu jednak do np. Pyrkonu – pod tym kątem
Loncon nie wypadł najlepiej. 
Na Worldconach od lat przyznawana jest
jedna z najbardziej prestiżowych nagród za utwory fantastyczne, czyli Hugo
Award. Nazwa jej pochodzi od Hugo Gernsbacka, założyciela magazynu „Amazing
Stories”. W tym roku przyznano jednak nagrody nie tylko za rok 2013, ale
również za… 1938 – nazwane Retro Hugo. Uroczyste gale miały miejsce w piątek i
w niedzielę. Szczególnie w pamięć zapadnie mi na długie lata właśnie ceremonia
przyznania Retro Hugo. Z dwóch powodów – po pierwsze dlatego, że jedną z nagród
otrzymał sir A. C. Clarke (uroniłam łezkę), po drugie dlatego, że gala była
fantastycznie wyreżyserowana i przygotowana w klimacie schyłku lat ‘30
(wykorzystanie fragmentów „Wojny światów” to po prostu fenomenalny pomysł!). Nie
wymienię wszystkich zwycięzców, odeślę Was do list: Hugo za 2013: http://www.loncon3.org/index.php;
Retro Hugo: http://www.loncon3.org/1939_retro_hugo_results.php.
Ogólny klimat konwentu, z mojej
perspektywy, był bardzo pozytywny. Ludzie uśmiechali się do siebie, pomagali
sobie, szczególnie kiedy widzieli, że ktoś miał przy identyfikatorze
przyczepioną informację, że to jego pierwszy Worldcon. Co od razu rzuciło mi się
w oczy, to to, że średnia wieku była znacznie wyższa niż na wszystkich
konwentach, w których dotychczas uczestniczyłam. Brakowało tzw. gimbazy (co mi,
osobiście, bardzo odpowiadało). Wynika to z pewnością z faktu, że taki
międzynarodowy konwent jest dużo droższy. Już sam przelot do Wielkiej Brytanii
nie należy do najtańszych, a i akredytacja była dość kosztowna.
Chciałam jeszcze zwrócić uwagę na kilka
punktów programu, które z takich, czy innych względów na wspomnienie zasługują
specjalnie i które na długo zapadną mi w pamięć. Nie sposób po prostu omówić tu
wszystkiego, bo któż chciałby czytać kolejne kilka stron…
Na początek więc czwartkowy panel „The
Domestication of Spock”, w którym udział wzięli Jude Roberts, Nick Hubble, Mary
Anne Mohanraj i Justina Robson. Zastanawiali się nad koniecznością udomowienia
„potworów” w literaturze i filmie (a także życiu codziennym) i powodami, jakimi
kierują się autorzy, by mniej lub bardziej zmieniać swe postaci z
przerażających – a czasem odrażających – potworów w domowych i potulnych
partnerów na całe życie. Bardzo ciekawy temat, który chyba dotąd na polskich
konwentach się nie pojawił.
Wzięłam udział również w dwóch punktach
programu dotyczących języka. Na panelu „Uniwersal Language: Good Or Bad?” Bettina
Beinhoff, Aliette de Bodard, Anna Feruglio Dal Dan, Jesi Pershing i Michael
Burianyk próbowali odpowiedzieć sobie na pytania, czy wprowadzenie
uniwersalnego języka byłoby dobre dla ludzi i w ogóle możliwe oraz czy miałby
to być język pomocniczy, czy może miałby się stać podstawowym, a z czasem
natywnym dla wszystkich Ziemian. Dyskutanci nie byli zgodni co do powyższych
kwestii, dzięki czemu ta godzina była naprawdę pasjonująca. Udało mi się
również dostać na eksperyment prowadzony przez Bettinę Beinhoff z Anglia Ruskin
University. Dotyczył on tworzenia języków sztucznych oraz rozpoznawania języków
– podobieństw między nimi, różnic, sposobów budowania i odbierania przez
słuchaczy. Było to bardzo ciekawe doświadczenie, choć przyznaję, że dla mnie
trochę… dołujące. Miałam duży problem z rozpoznaniem słuchanych języków i
właściwie pewna jestem, że dobrze rozpoznałam jedynie… klingoński.
Kolejne dwa punkty, na które warto było się
udać dotyczyły steampunku i Urban fantasy. Oba panele zostały rewelacyjnie poprowadzone
przez Gillian Redfearn. Naprawdę sporo dowiedziałam się o obu tych gatunkach i
skomponowałam niekrótką listę pozycji, z którymi ponoć naprawdę warto się
zapoznać. Lista książek do przeczytania nieustannie rośnie, szkoda tylko, że
czasu jeszcze nie potrafię odpowiednio rozciągnąć…
Piątkowe i sobotnie przedpołudnia
poświęciłam dwóm panelom dotyczącym religii. Na jednym z nich goście
dyskutowali o wpływie religii na sf i fantasy, na to, jak jest przedstawiana w
fantastyce, ile fantastyka z niej czerpie; na drugim zaś zastanawiali się nad
jej przyszłością w świecie coraz bardziej zlaicyzowanym i rozwiniętym naukowo i
technologicznie.
Bardzo ciekawa była również dyskusja na
temat przenoszenia literatury na mały ekran. Wzięli w niej udział ludzie,
którzy zetknęli się w swej pracy z tymi właśnie mediami – piszą powieści,
komiksy, scenariusze odcinków seriali. Niewiarygodne jak różnymi prawami rządzi
się pisanie przykładowo opowiadań od pisania scenariuszy i jak trudne jest
przeniesienie tekstów pisanych na ekran telewizora.
Byłam bardzo ciekawa krótkiego wykładu
na temat statków kosmicznych zainspirowanych prozą sir Arthura C. Clarke’a (dla
tych, którzy nie wiedzą – jestem jego ogromną wielbicielką i to dzięki jego
twórczości w ogóle zainteresowałam się fantastyką). Dwudziestominutowa
prelekcja zaowocowała kolejną listą pozycji do przeczytania, choć przecież
Clarke’a czytam od lat i mam już za sobą kilkadziesiąt powieści. Bardzo
dziękuję Kelvinowi Longowi za jego niezmiernie ciekawe spojrzenie na temat i za
to, że mogłam choć przez chwile posłuchać o moim ulubionym Autorze. Cieszę się,
że na Lonconie pojawili się przedstawiciele Institute for Interstellar Studies,
dzięki którym mogłam zrobić sobie zdjęcie z… Monolitem.
W poniedziałek wybrałam sobie jedynie
dwa punkty programu, oba jednak zdecydowanie zasługują na wspomnienie. Z okazji
dziesiątej rocznicy pojawienia się na ekranach nowej wersji serialu „Battlestar
Galactica” półtorej godziny poświęcono na odczyt trzech prezentacji dotyczących
tego, co w tym okresie działo się wokoło kultowego już serialu. Tematy
dotyczyły nowego spojrzenia na space operę, gry planszowej powstałej na bazie
serialu oraz social media i subkultury celebrytów. Po odczytach doszło do
dyskusji. Z sali padało mnóstwo ciekawych pytań dotyczących „BSG”, które
pozwoliły mi na nowe spojrzenie na ten, bardzo przeze mnie lubiany (i oglądany
już dwukrotnie) serial. Kto ma ochotę zagrać ze mną w battlestarową planszówkę
(i ma grę, ponieważ swojej nie posiadam)?
Zakończyłam Loncon3 panelową dyskusją
dotyczącą… prawa w literaturze fantastycznej. Zupełnie się nie spodziewałam, że
dyskusja wkroczy na takie tory, na jakie wkroczyła i że można znaleźć tyle
prawnych problemów do rozwikłania w literaturze tego gatunku. Z pewnością
bliżej jeszcze się temu zagadnieniu przyjrzę i zwrócę na nie uwagę w czasie
czytania kolejnych pozycji fantastycznych.
Kończąc konwent fantastyczny, udaliśmy
się do Muzeum Nauki, wszak bez nauki nie ma sf. Gorąco polecamy to niesamowite,
w dużej mierze interaktywne miejsce. Fakt, że poświęcają jedną gablotę A. C.
Clarke’owi, a inną modelowi statku Enterprise jest dodatkowym atutem, taką…
wisienką na torcie.
Słońce świeci, deszczyk nie pada, białe
obłoczki wędrują po błękitnym niebie i nawet przenikliwy chłód nie jest w
stanie odebrać nam radości ze spaceru po Londynie. Docieramy do Trafalgar Square,
podziwiamy kolumnę Nelsona, fasadę National Gallery, do której za chwilę
wejdziemy. Przed budynkiem mnóstwo atrakcji dla turystów i tylko jakoś razi
taki wielki niebieski kogut na postumencie. Chociaż… kolor ma taki, jak moje
paznokcie u stóp, więc powiedzmy, że go toleruję ;)
Po zwiedzeniu Galerii udajemy się
jeszcze wieczorową porą, by zobaczyć Big Bena, Parlament i Westminster Abbey
oraz Downing Street. Deszcz jednak trochę pokrzyżował nam plany, choć i tak
warto było zobaczyć te wielkie dzieła sztuki pięknie podświetlone. Szybciej
jednak, niż byśmy chcieli, wracamy do domu.
Wtorek, coraz bardziej odczuwamy koniec
wakacji i fizyczne zmęczenie. Najpierw poszliśmy pod siedzibę MI5 – o tej chwili marzyłam od czterech lat, jestem szczęśliwa, że się udało.
Wracamy jednak do Big Bena, oglądamy budynki w
dziennym świetle. Tym razem liczymy na słoneczną pogodę, ale… cóż, Londyn, znów
pada. W planach mamy jeszcze Katedrę Westminsterską, Katedrę św. Pawła, Temple.
W końcu wyszło słońce i troszkę się ociepliło. Wędrujemy miastem i podziwiamy je.
Jestem Londynem coraz bardziej zauroczona. Frytki w Macu smakują, jak w każdym
miejscu na świecie. Chyba nigdy nie leżały obok ziemniaków, ale jakoś mi to nie
przeszkadza. Najważniejsze są widoki.
W Londynie trwa ciekawa artystyczna
akcja, którą śledzimy od kilku tygodni. Mieliśmy plan, udało nam się go
zrealizować nawet z bonusami. O co chodzi? Różni artyści stworzyli bardzo
ciekawe ławki, inspirowane przede wszystkim literaturą (i kilka ogólnie
kulturą). Są wyznaczone całe trasy, przy których te ławki stoją, a jest ich
ponad pięćdziesiąt. Jest co oglądać i co podziwiać. Niektóre z nich to
prawdziwe dzieła sztuki. Zobaczyliśmy prawie trzydzieści i nie żałuję bólu nóg,
jakiego się nabawiłam w poszukiwaniu kolorowych ławek.
Środa – właściwie ostatni dzień, bo w
czwartek rano czeka nas wyjazd na lotnisko. Pojechaliśmy do Greenwich. Ciekawe
muzeum, choć nie wszędzie udało nam się wejść (część była płatna, a my mieliśmy
pewne budżetowe założenia, w których trzeba się było zmieścić). Niesamowitym przeżyciem
była możliwość „obmacania” meteorytu, który przyleciał na ziemię jakieś… 4,5
miliarda lat temu!
Dodatkowo punkt widokowy, na który się wdrapaliśmy
dawał nam możliwość obserwowania przepięknej panoramy Londynu. Pogoda dopisała,
swetry poszły w odstawkę, chodziłam w bluzce bez rękawka, słonko świeciło.
Wokół zieleń parku, na horyzoncie całe miasto, pomiędzy drzewami hasały
wiewiórki, które w ogóle się nas nie bały i podchodziły na wyciągnięcie ręki.
Po prostu mały raj na ziemi. Aż żal było stamtąd wyjeżdżać.
Tate Modern, czyli muzeum sztuki
współczesnej nie przypadło mi do gustu, ale też nie spodziewałam się, że będzie
inaczej. Zupełnie nie rozumiem tych dziwnych prac, na których właściwie nie
wiadomo, czego szukać. Nie znajduję ich głębszego znaczenia, nie zauważam
piękna… Gust ma się swój i nic tego nie zmieni. Na całe muzeum jedynie jedna
rzeźba i jeden plakat (no ej, Lenin z zeppelinem w tle – rewelacja!) przypadły
mi do gustu, a reszta mogłaby w ogóle nie istnieć.
Kolejny spacer, tym razem brzegiem
Tamizy, w poszukiwaniu ławek i chwili oddechu. Weszliśmy do kilku teatrów, zapoznaliśmy
się z proponowanymi przez nie spektaklami. Zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcia pod
Globe Theatre i udaliśmy się powoli pod Old Vic Theatre, do którego kupiliśmy
(jeszcze w Polsce) bilety na spektakl zatytułowany „The Crucible”
przedstawiający historię sprawy czarownic z Salem. Główną rolę grał (a właściwie
jeszcze przez dwa tygodnie gra) Richard Armitage, nie mogło więc mnie
zabraknąć. Sztuka okazała się fenomenalna i polecamy ją każdemu, kto będzie
miał okazję ją zobaczyć. Teatr zrobił na nas również bardzo pozytywne wrażenie,
a sam RA… cóż, jak to Rysiu <3 Po spektaklu autografy, zdjęcia…
Ostatnia nocna podróż metrem, spanko i
rano podróż powrotna na lotnisko, na którym spędziliśmy dość znaczną część
dnia. Późnym popołudniem w czwartek dotarliśmy do domu, do Janek. Zadowoleni,
bardzo bardzo szczęśliwi, z mnóstwem wspomnień i wieloma łupami w naszych ciężkich
walizach (moja w drodze powrotnej ważyła pięć kilo więcej niż w tamtą stronę).
Zmęczeni i pozytywnie zakręceni. A w domu czekały na nas kolejne niespodzianki,
ale to już zupełnie inna historia…
Podsumowując – Loncon3 uważamy za bardzo
udany konwent, a cały wyjazd do brytyjskiej stolicy za wspaniałe wakacje.
Piękne, zielone miasto, które w wysmakowany sposób łączy klasykę i tradycję z
nowoczesnością, mili i serdeczni ludzie, zieleń i (wbrew temu, przed czym nas
ostrzegano) bardzo smaczne jedzenie. Totalnie zakochałam się w angielskich
czekoladkach. Minusy? Pogoda mogłaby być lepsza, choć nie mogę narzekać –
zmoczyło nas właściwie tylko raz, reszta to były mżawki. Drogo, bardzo drogo,
ale i tak wrócimy.
Na koniec jeszcze chciałam podziękować
Andrei i Amitowi, którzy nas ugościli i znosili nasze nocne powroty i poranne
wyjścia i dzięki którym w Londynie czuliśmy się właściwie jak w domu.
Dziękujemy, Kochani <3
I jeszcze trochę zdjęć, których już nie zmieściłam w tekście, a którymi pragnę się z Wami podzielić:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz